Cartagena de Indias Dag 1 en 2

Vandaag van het koude Bogotá naar de warme Caribische kust gevlogen voor 25 euro per persoon met de Colombiaanse Ryanair (VivaColombia). In Cartagena aangekomen moesten we nog op zoek naar een slaapplek, wat een hele onderneming is als het 32 graden is. Colombiaanse mensen zijn zeer behulpzaam als je probeert hun taal te spreken. Als je vraagt of ze Engels spreken dan zeggen ze geen woord en schudden alleen maar nee. Als je dan een klungelige poging in Spaans probeert, veranderen ze en willen je van alle kanten helpen ook al verstaan we driekwart niet. Een señora heeft ons dan ook geholpen om de weg in de wijk te wijzen en hebben na veel zweetdruppels een hotel met AIRCO gevonden. 

Na een fikse tropische regenbui zijn we op weg gegaan naar de oude stad. Deze is helemaal omgeven door een oude stadsmuur en binnen de muur hebben alle huizen uitgebouwde balkons met bloemen en planten. In de stadsmuur was vroeger een gevangenis en nu zijn in de cellen winkels gemaakt.De hele oude binnenstad doet heel gezellig aan en is prachtig om te zien.

Op dag 2 in Cartagena hadden we vandaag ons eerste helder momentje van de vakantie. Vanmorgen hebben zeker een kwartier op een taxi gewacht. Eindelijk hadden we dan een taxi en de chauffeur vroeg waar we naar toe wilde. We wilden graag nar het oude Spaanse kasteel  San Felipe. De chauffeur kijkt ons zeer raar aan, draait zich om in de taxi en wijst naar achteren. Het kasteel ligt dus een paar honderd meter van ons hotel af en dan hadden we totaal niet gezien. Een beetje niet zo slim. We zijn dus maar naar het kasteel gelopen, waar we veel door de ondergrondse gangen hebben gelopen, want het water wat door onze mond naar binnengaat, komt via alle poriën die maar zweet kunnen doorlaten ook weer naar buiten. Het is hier verschrikkelijk warm. Vanmiddag hebben we nog een keer door de mooie oude stad geslenterd en af en toe in een winkel of alweer in een gratis goudmuseum afgekoeld.

De supermarkt is ook een belevenis apart. De mensen laden hun winkelmandje vol met de dingen die ze denken nodig te hebben. Als ze dan aan de kassa gaan afrekenen gaat het in fases. De cassiere scant een aantal dingen en dan vraagt de klant hoeveel het is. Hebben ze nog geld over dan volgt nog wat uit het mandje wat ze daarna het meest nodig hebben. Dan zegt de cassiere weer hoeveel het is en of ze betalen of er volgt nog iets. Het hele mandje gaat niet leeg en de rest wordt weer opgeruimd in de winkel door het winkelpersoneel. Dit is bij iedere klant het geval. Je kunt je voorstellen dat het ook niet opschiet op deze manier.

Morgen gaan we naar Mompós